Anne Provoost: De Roos en het Zwijn.
Uitgeverij: Querido
Aantal bladzijden: 109
De Roos en het Zwijn is een erg originele interpretatie van het sprookje De Schone en het Beest.
Op een dag aan het einde van de middeleeuwen wordt een meisje geboren. Ze is veel te licht en te klein en haar huid is doorschijnend. Haar moeder en twee zussen, Idelies en Richenel, bekijken haar vol verbazing en stellen dan tevreden vast dat het kleine meisje hen nooit zal overtreffen in schoonheid en wijsheid, daar is ze immers veel te zwak voor.
Op een dag sterft de moeder. De vader, die handelaar in Antwerpen is, is niet vaak thuis. Als hij terug naar huis komt neemt hij altijd cadeaus voor zijn dochters mee. Het kleine meisje krijgt altijd meer. In de ogen van de twee zussen lijkt het alsof hij meer om haar geeft. Maar eigenlijk wil hij haar net zo veel geven in haar leventje dat nooit lang zal kunnen duren als hij zijn andere dochters in hun hele leven zal geven.
Maar het meisje gaat niet dood en krijgt een naam: Rosalena. Ze wordt opgevangen door de tegelelfen die in huis leven en door hun toedoen wordt ze alsmaar mooier: haar huid wordt spierwit en haar lippen bloedrood. Alle mannen in de buurt maken een omweg om haar te zien, met het smoesje dat ze haar rozenstruik willen bewonderen.
Door haar zussen wordt ze gewantrouwd. Ze kan in de spiegel die op haar moeders kamer staat zien waar haar vader is als hij op handelsreis is en als de pokken uitbreken, heeft zij nergens last van door de bescherming van de elfen. Rosalena’s zussen trouwen met Tiras en Ottokar, mannen die langskwamen om haar te bewonderen en die daarna beseften dat ze haar nooit zouden kunnen krijgen. Zo zijn ze toch nog elke dag in haar nabijheid.
Op een dag komt er een sterke man naar Rosalena (die inmiddels een vrouw is geworden) toe als ze ligt te slapen. Hij bemint haar, gaat weg maar komt altijd een tweede keer terug. Ze bedenkt een list om er achter te komen wie de man is (ze denkt dat het een bosgeest is) en ontdekt dan dat het de twee mannen van haar zussen zijn. Ze raakt zwanger, maar van wie van hen weet ze niet.
Juist dan gaat haar vader weer op handelsreis. Ze mogen alledrie een cadeau wensen dat ze graag willen hebben en Rosalena vraagt om een stralend witte roos, hoewel het winter is. Haar vader zoekt en zoekt, maar hij vindt maar geen roos. Op een dag komt hij echter bij het kasteel van Thybeert, een door pokken verminkte man die zijn gezin aan de ziekte is kwijtgeraakt en die daardoor verbitterd is. Hij ziet daar stralend witte rozen en snijdt er een af voor zijn dochter.
De afgesneden roos roept een groot onheil over hen af. Idelies’ en Richenels huizen worden met de grond gelijk gemaakt en hun vader komt meer dood dan levend thuis. Maar hij zal en moet terug gaan om boete te doen.
Omdat Rosalena zich schuldig voelt en boete wil doen voor haar zonden, vertrekt ze op een dag in plaats van haar vader naar Thybeert. Het leven bij hem is verschrikkelijk, maar ze houdt vol om te boeten.
Op een dag ontdekt ze een spiegel in een van de kamers. Ze ziet daarin haar vader en hoe erg hij lijdt. Ze vraagt toestemming om terug te gaan, en krijgt deze.
Als ze weer thuis is wordt haar kind geboren. Het is een meisje met de prachtigste gelaatstrekken, twee hoofdjes, vier armpjes en vier beentjes. Omdat ze ervan overtuigd is dat dit een teken is dat haar boetedoening nog niet voorbij is, laat ze het kind achter bij haar zusters en gaat ze terug naar Thybeert, niet wetend voor hoe lang.
voor:
Het is een heel originele interpretatie van Belle en het Beest. Het verhaal heeft heel veel verassende elementen die niet in het originele sprookje voorkomen, maar die het verhaal alleen maar interessanter en mooier maken. Zo wordt het niet saai.
Ik vind het ook heel goed dat het meisje niet perfect is. Hoewel ze beeldschoon, paranormaal begaafd en ook nog slim is, is ze heel erg onzeker. Ze weet dat het voor haar heel moeilijk, al dan niet onmogelijk is om een man te vinden die van haar houdt om haar innerlijk en niet alleen maar om haar perfecte uiterlijk. Hierdoor heeft ze de hele tijd een innerlijk conflict met zichzelf, waarvan ze denkt dat het alleen op te lossen valt door boetedoening. Ze weet dat haar schoonheid door de tegelelfen komt en ze vindt dat ze dat niet verdient. Het verhaal is daardoor ook leuk voor mensen van mijn leeftijd die zó door het originele sprookje heen prikken.
Ook vind ik het erg goed dat het boek een open einde heeft. Je weet niet of ze voor altijd bij Thybeert zal blijven of dat ze toch nog terug gaat naar haar vader. Ik denk dat ze na een tijdje vrede zal krijgen met de gedachte dat voor haar een man er niet in zit, maar ze zal waarschijnlijk voor altijd tussen haar vader en Thybeert blijven pendelen. Haar vader wordt overmand door depressie als ze weg is, en Thybeert doet wrede dingen tegen zijn pachters als ze bij haar vader is. Ze kan niet zonder beide mannen leven en kan geen keuze tussen hen maken.
tegen:
Als je niet van verhalen over de middeleeuwen houdt waar magie doorheen is gevlochten, moet je dit boek zeker niet lezen. Het verhaal speelt zich namelijk af in de middeleeuwen en het hele leven van het meisje wordt beheerst door wezens en dingen die wij niet kunnen zien. Zo is ze helemaal niet verbaasd als haar moeder na haar overlijden weer gewoon rondscharrelt in huis, terwijl ze de klusjes doet die ze voor haar dood ook al deed.
Ook vind ik dit boek geen aanrader als je niet van prachtige verhalen houdt die helaas te kort zijn. Ik vond het heel jammer dat na anderhalf uur leesgenot het verhaal voorbij was. Hoewel ik het er mee eens ben dat het verhaal geweldig geschreven is en dat geen ander (zelfs Thea Beckman) het beter had gedaan, zou ik toch graag meer van dit soort verhalen die zo’n lekker sfeertje oproepen willen lezen, maar dan moeten ze wel drie keer zo dik zijn.