“Oh wat leuk, wat aardig, wat fijn,” zingt Hester Smit van Bergen Doornebos, terwijl ze haar vriendin drie luchtkussen geeft, “dat had je écht niet hoeven doen hoor!”
Hester rijdt een cabrio, zat vroeger op een eliteschool in Zwitserland, woont nu in een villa en heeft een (invloed)rijke vader. Samen met haar vriendinnen Rachel en Sabine brengt ze haar dagen winkelend, feestend en zuipend door, en ondanks dat hun leeftijden al tegen de twintig lopen hebben ze nog nooit van werken gehoord. Aan hun (rijke)luizenleventje komt abrupt een eind wanneer ze vervolgd worden door justitie. Zelfs de vader van Hester kan geen advocaat sturen die het onheil kan afwenden: “Honderdtien uur dienstverlening” luidt de uitspraak van de rechter, “voor het vernielen van een kunstwerk.” Al hadden de meiden, van wie er één een moeder met een galerie in Manhattan heeft, nog wel wat dieper op het begrip “kunst” willen ingaan.
Deze docusoap, bedacht en geregisseerd door Allard Westenbrink, is voornamelijk gemaakt om de kijker te vermaken. Het stereotiep “verwaand rijkeluiskind” leent zich dan ook perfect voor een hoop hilarische situaties, verbaal vergezeld van sterke, maar vooral nog humoristische teksten.
De arrogantie: “Zeg, ik had toch kaffee-olé besteld? En heb je écht geen zoetjes?” De verhevenheid: “Agent, dit kun je ons niet maken! Mijn vader kent de minister hoor!” Het aanstellerige: “Oh meid, wat zie jíj er goed uit! Maar ja, jij ziet er altijd goed uit!” Het wereldvreemde: “Hoe kan deze rechtszaak nou plaatsvinden zonder jury?” Het hippe Engelstalige: “Mijn moeder zegt dat ik weer naar de shrink moet… maar dat is zo nineties.” Deze ontelbare irritante zegswijzen, de Engelse woorden, de overdrevenheid en de arrogantie van de drie meiden vervelen geen moment.
Bitches kijkt niet alleen lekker wegens de humor, maar ook wegens het professionele en (tijdens de autorit richting het kunstwerk, zelfs) kunstzinnige camerawerk, als wel de muziek, die af en toe samengaat met snelle flitsende beelden, waardoor een actiefilm-achtige sfeer wordt gecreëerd.
Over de kleding, de make-up en het decor valt niets slechts te zeggen: de drie meiden dragen de hipste kleren en zien er keurig verzorgd uit. Hesters villa en de rechtbank zijn beiden echt. Het enige minpunt: het in elkaar vallen van het (digitale?) kunstwerk verloopt niet echt realistisch…
Het acteertalent van de drie hoofdrolspeelsters is verbazingwekkend: de onschuldige domheid van Rachel (telt op haar vingers: “Ik zit hier al… veertien minuten. Mag ik weg?”), de arrogantie van Sabine (“Mens, laat naar je kijken!”) in combinatie met het overdreven gedrag van de “foute” Hester (“Een kind onder de evenaar, wordt later vaak een bedelaar!”), zorgen voor een onophoudelijk kijkgenot.
Hester heeft de beste mimiek: de onderdrukking van furie als ze door agenten wordt gearresteerd, valt met geen pen te beschrijven. Rest ons nog één optie: kijken dus!
