[b]- – FICTIEF INTERVIEW – -[/b]
Ik was een dag te gast bij een meisje genaamd Friedl. Ze heeft mij een aantal vragen laten stellen, zodat ik een artikel over haar kan schrijven. Ze is bijna heel haar leven mishandeld geweest door haar vader. Vooral na de scheiding van haar ouders bleef hij haar lastig vallen. Ik heb hier een artikel voor het roddelblad “Story” over geschreven, zodat de lezers er ook achter komen wat er in zo’n meisje omgaat.
1) Waar is het allemaal mee begonnen?
Friedl: Nou, toen mijn ouders gescheiden waren, begon Nico mij vreselijk te verwennen in de weekenden, wanneer ik bij hem was. Ik kreeg zomaar cadeautjes van hem. Op een avond toen we samen tv keken, vroeg hij aan mij of ik hem graag zag. Maar natuurlijk zag ik hem graag! Hij had mij immers nog niets aangedaan. Hij zei dat hij van hem hield. Ik antwoordde dat ik ook van hem hield. “Net zoveel als mama,” zei ik. Hij zei dat ik boven maar alvast mijn tanden moest gaan poetsen. Even later kwam hij de badkamer binnen en begon mij helemaal te wassen met een washandje, zoals hij altijd deed. Hij zei dat ik in het grote bed mocht slapen. Ik was blij, want dat mocht ik nooit. Toen ik daar lag verkrachtte hij mij.
2) Wat is het ergste dat Nico ooit met jou heeft uitgehaald?
Friedl: Ik weer het niet… Ik denk dat alles bij elkaar gewoon het ergste is geweest. Hij heeft mij een trauma gegeven. Ik had namelijk een vriend, Stef. Hij kon me niet eens aanraken zonder dat ik weer de handen van Nico voelde. Het is gewoon vreselijk! Op een avond waren we alleen in zijn huis. Hij wilde met me naar bed, maar ik kon het niet. Ik moest weg. Ik kon het hem niet vertellen. Hij zou mij dumpen als hij wist dat ik door mijn vader ontmaagd ben. Dat is het allerergste dat Nico met mij heeft uitgehaald.
3) Ben je kwaad op Stef, omdat hij jou in de steek heeft gelaten?
Friedl: Nee, dat ben ik helemaal niet. Ik heb het hem nooit verweten dat hij mij heeft verlaten. Ik heb het hem niet verteld, ik was er te laat mee. Maar ik denk dat het toch nooit iets tussen ons was geworden. Ik wist dat hij wel eens keek naar mijn vriendin Marie, en zij had ook zeker een oogje op hem. Zij zijn nu samen, en ik heb ondertussen ook al een nieuwe vriend. Micheal weet wat er aan de hand is tussen mij en Nico en hij heeft mij de afgelopen dagen veel gesteund. Ik denk dat dit gewoon ons lot was. Ik en Stef zijn nog wel steeds hele goede vrienden.
4) Waarom was je niet eerder bij Nico weggegaan?
Friedl: Nou, ik kon niet eerder bij hem weg wegens de scheiding. Het zit namelijk zo: de rechter had besloten dat ik, mijn broer en mijn zus de weekeinden bij mijn vader moeten doorbrengen tot we twaalf zijn. En toen ik eindelijk bij hem weg mocht volgde hij mij en haalde mij weer over om weer terug te komen en hem weer te bezoeken.
5) Hoe kreeg Nico je telkens weer zo ver om met hem mee te gaan?
Friedl: Hij had mij helemaal in zijn macht. Hij had overtuigende verhaaltjes, bijvoorbeeld dat het hem pijn doet als ik weg zal gaan en dat hij dan verdrietig wordt. Hij zegt dat ik hem dan net zo zal verlaten als dat mama had gedaan. En hij deed heel aardig en probeerde mij ervan te overtuigen dat hij niets zal uithalen, maar als ik dan met hem alleen ben, dan doet hij het weer.
6) Wat schoot er door je heen toen je zag dat Nico zichzelf had opgehangen?
Friedl: Ik zou eigenlijk blij moeten zijn, ik had er immers ook vaak over gedroomd.
Wat gebeurde er dan in jouw droom?
Friedl: Ik zou tijdens de begrafenis de kerk inlopen met de vrolijkste kleren die ik had. Ik droeg een stereo op mijn schouders, liep naar de kist en zette de stereo neer. “Dit is voor jou, papa,” zei ik. Ik zet de stereo aan. ‘It’s a beautifull day’ galmde door de hele zaal heen.
Maar even terug mijn vraag…
Friedl: Oh ja, nou, ik was dus eigenlijk niet echt blij. Dit was namelijk de avond voor het proces. Ik had aan een vertrouwenspersoon verteld wat Nico mij had aangedaan en hij was voor mij naar de politie gestapt. Ik was aan de ene kant bang wat mijn vader zou zeggen als ik hem eens toevallig tegen kwam op straat, maar dat gebeurde niet. Hij bleef thuis. Ik was ook blij, omdat het nou eindelijk eens uitgepraat zou worden. Maar toen ik samen met mijn moeder in zijn huis stond en hij daar…hing…was ik verdrietig. Ik zou nooit te weten komen waarom hij het deed. En het is mijn schuld dat hij nu dood is. Maar misschien verdiende hij het ook…
7) Denk je dat je er nog overheen komt?
Friedl: Ik denk niet dat ik er ooit echt overheen zal komen. Hij heeft mij gewoon zo erg beschadigd van binnen, dat er nu diepe krassen op mijn ziel staan. Je weet nog wel dat ik zei dat wanneer Stef mij aanraakt ik Nico’s handen voel? Nou, als ik ook maar iets zie dat mij aan Nico laat denken, word ik weer gevangen in mijn dromen. Dan maak ik als het ware alles nog een keer door. Dat is echt vreselijk en het wil maar niet ophouden. Het is al wel minder geworden, omdat ik nu niet meer bang hoef te zijn om hem in openbare ruimtes tegen te komen. Maar de herinneringen zullen mij altijd bijblijven.
8) Hoe ziet jouw toekomst er nu uit?
Friedl: Ik denk een stuk rustiger. Niemand wist namelijk het geheim dat ik met me mee droeg. Nu kan ik het met anderen delen en erover praten. Ik had alles in mezelf opgekropt. Zonder de hulp van het Jongerenbureau er misschien nooit voor uitgekomen en was er helemaal niets veranderd. Hoe het nu was gelopen is naderhand gezien veel beter. Voor de rest zal mijn leven veel makelijker zijn en zal ik mij beter op schoolzaken kunnen concentreren. Daar ben ik ontzettend dankbaar voor.
9) Was het moeilijk voor jou om naar dat Jongerenbureau toe te gaan?
Friedl: Ik vond het heel erg moeilijk, ja! Ik heb daar ongeveer vijf keer voor de deur gestaan voor ik de moed had om over de drempel te stappen. Toen ik daar uiteindelijk binnen was, wilde ik zo gauw mogelijk weer weg. Maar die meneer en mevrouw waren zo aardig tegen mij, dat ik het allemaal verteld heb. Zij hebben dus contact gemaakt met de politie en zo zou het dus opgelost worden. Maar het was echt heel moeilijk voor mij.
10) Ben je er blij over dat dit verhaal in een roddelblad komt te staan?
Friedl: Ehh…… Ik denk het wel. Nou weten andere mensen ten minste ook hoe erg ze wel niet boffen met de ouders die ze hebben. Tegen Nico heb ik na de eerste keer nooit meer papa gezegd. Ik kon het gewoon niet meer. Als er iemand is met wie die vader of moeder dit ook doet, kunnen ze hier misschien wijsheid uithalen. Stap gewoon naar een jongerenbureau toe. Die weten wel hoe ze dit soort dingen moeten oplossen. Ze hebben allemaal het beste met je voor. Je zult je naderhand ook stukken beter voelen. Het is gewoon niet goed voor je om met zo’n groot geheim rond te lopen. Maar ik ben bang dat ik zodadelijk allemaal opmerkingen krijg als ik op school ben.
Oh, maar toch heel erg bedankt voor het geweldige interview en dat je dit allemaal met ons hebt willen delen!
Door: Vera Visser.