Dit is een inlevingsverhaal over de eerste wereldoorlog
INLEVINGSVERHAAL:
Het was begin 1914 toen ik een pamflet zag van een frisse vrolijke oorlog. IK reageerde er meteen op, want iets terug kunnen doen voor mijn eigen land was toch wel het minste wat ik kon doen, dus ik ging me inschrijven bij het leger, waar ik meteen kon beginnen met de opleiding van een soldaat.
De volgende dag begon mijn training al, ik voelde me trots, de training was zwaar, maar de gedachten dat ik met een paar maanden weer thuis zou zijn, en wat voor mijn land gedaan zou hebben, hield me op de been.
Nog geen maand later nadat ik me had ingeschreven bij het leger, werd ik al uitgezonden, naar Ieper, een klein stadje in België. De reis in de boot was verre van fijn, maar de gedachten dat het allemaal voor mijn land was, maakte het helemaal goed. Toen mijn peloton aankwam, in Ieper was het heel anders dan gezegd werd, het was een bloedbad!!, een slagveld, het was alles behalve fris en vrolijk. Gelukkig dat ik en mijn peloton in een bunker mochten blijven voor een dag. De volgende dag moest ik al gelijk naar de loopgraven, achter de mitrailleur. Ik heb wel 100 Duitsers dood geschoten, maar ik voelde me niet trots. Hoewel ik iets voor mijn land deed, was ik er niet blij om, bovendien kan ik elk moment doodgeschoten worden, is het niet vandaag dan misschien wel morgen.
Laat ik maar zo positief mogelijk blijven, want ik heb geluk dat ik achter de mitrailleur mag blijven, dan hoef ik niet te bestormen.
Vandaag is het zover ik moet de Duitse loopgraven met mijn peloton bestormen! Het is verschrikkelijk, het is gewoon onszelf de dood injagen, maar als we terug trekken worden we alsnog geëxecuteerd! Als ik dit van te voren al wist, dan had ik me nooit ingeschreven in het leger, de beloftes van het pamflet zijn gewoon bedrog, het is allemaal bedrog!! Ik wil op dit moment gewoon naar huis, maar zoals het er nu uitziet kan ik voorlopig en misschien wel nooit meer naar huis.
De bestorming verliep perfect, ik heb het overleefd, samen met drie andere mannen van mijn peloton, de rest van mijn peloton is dood. We werden beschoten aan alle kanten, maar ik heb me terug getrokken samen met de drie andere van mij peloton, we krijgen misschien nu wel de kogel, of we moeten wat bedenken….
Gister zijn we bespaard gebleven, omdat ze ons nodig hadden, we hebben plechtig beloofd mee te vechten en ons nooit meer terug te trekken, anders krijgen we alsnog de kogel.
Het is oktober 1914 we gaan proberen het Duitse leger te omsingelen, misschien is het dan wel geen frisse en vrolijke oorlog, maar als dit lukt kan ik weer snel naar huis. Over een uur begint het offensief, ik mag me dus niet terug trekken, ik heb eigenlijk nog geluk dat ik leef, maar vandaag kan er een einde aan alles komen…
We hebben ons moeten terugtrekken, ja, niet alleen ik maar dus iedereen, de legerleiding heeft het Duitse leger zwaar onderschat! Het werd een bloedbad, er kwamen duizenden jonge Duitse soldaten op ons af, we hebben ze allemaal dood moeten schieten, en morgen… Morgen moet ik samen met de andere drie overlevende van mij peloton naar het Polygon Wood in Zonnebeke, het is net alsof elke dag slechter voor me wordt.
Zonnebeke 1914: vandaag was het man tegen man, nou ik heb de Duitsers flink te grazen genomen, met mijn bajonet op mijn geweer! Ik heb mijn vrienden, die gister zijn omgekomen gewroken, maar het grote nadeel is dat het gevecht maar doorgaat. Bovendien, omdat ik me heb terug getrokken met de bestorming, zenden ze me overal naar uit, naar de plekken waar het hardst gevochten wordt, alsof ik alsnog dood moet….
Het enige wat een hoor zijn krijsende mensen, het enige wat ik hier in de Polygon Woods zie, zijn lijken en gevechten, de aarde is niet bruin, maar rood van het bloed, ik moet hier weg, maar ik mag niet. Ik heb honger, dorst en ik ben uitgeput, maar slapen zit er niet in voor mij, want dan het ik kans dat ik vermoord wordt door een Duitser.
Helaas vandaag moet ik naar Mesen, daar hebben ze me harder nodig. Ik snap niet waarom, want de slag om de Polygon Woods verloopt ook niet perfect, maar het zal wel zo zijn… Het komt er gewoon op neer dat ik moet vechten tot de dood.
Mesen 1914: de Fransen staan aan onze zij bij, maar we zijn nog steeds niet sterk genoeg. Toch zullen we ons niet overgeven.
De frontlinie is gister sterk verschoven, maar niet in ons voordeel, maar in dat van de Duitsers. Mesen is door de Duitsers veroverd, dus ik ben hier niet meer nodig. Ik zal wel weer verplaatst worden samen met de 3 andere van mijn peloton.
Helaas had ik gister gelijk over het overplaatsen, alsof ik gedachten kan lezen van de legerleiding, we moeten naar de Nonnebossen om het de heroveren van de Duitsers.
Nonnebossen 1914: Vechten, vechten, vechten en nog eens vechten, is dat nou alles wat er mij te doen staat? Helaas, zou ik wel moeten, anders word ik als nog ter dood gebracht.
We hebben vandaag de Duitsers te grazen genomen, we zijn de slag aan het winnen. Als het zo doorgaat als vandaag, dan gaan we de slag winnen!
Het gaat vandaag wisselvallig de ene keer winnen de Duitsers een stukje land, dan winnen wij weer een stukje land.
Eind- oktober 1914 we hebben de slag dan eindelijk gewonnen, al kostte het veel slachtoffers. Een van mijn oude peloton is in de slag bij de Nonnebossen gestorven, dus zijn alleen ik en 2 andere van ons peloton over. Het is niet anders, waarschijnlijk worden wij toch weer ingedeeld in een ander peloton.
1915: ik en de rest die zijn overgebleven van mijn peloton zijn inmiddels in langemark-poelkapelle, het is hier een hel, er zijn overal kraters, met gas van de Duitsers. Ik weet niet wat voor gas het is maar ik zie telkens mensen die in de gaswolk verdwijnen, en er stikkend en hoestend weer uitkomen. Ik weet dus wat me te doen staat: uit de buurt blijven van het gas. Ondanks het gas hebben wij, de Britten dus, samen me de Canadezen een kleine verovering gedaan, alleen vrees ik dat de Duitsers nog meer gas in gaan zetten…
Weer een dag in de oorlog.. weer een dag zitten schieten en weer een dag zien te overleven. De loopgraven zijn een grote modderpartij geworden, er heerst hier overal angst, onvrede, en iedereen wil gewoon naar huis. Ik was al bijna vergeten hoe vredig het thuis was, hoe mooi het er was, maar nu moet ik denken aan bestormen, gas ontwijken, en zien te overleven. Elke dag is weer een dag voor mij, elke dag weer een dag dichter naar het moment dat ik naar huis mag als ik tenminste de oorlog overleef. Het fluitje gaat weer, een peloton moet gaan bestormen, moet zichzelf de dood in jagen…
De Duitsers zijn vanmorgen vroeg aan een nieuwe gasaanval begonnen, precies zoals ik al zei. We willen wel terug vechten, maar hoe? De Duitsers zetten gas in, zolang de wind gunstig voor hen staat, kunnen we ons alleen maar terugtrekken, of we stikken in het gas. Gasmaskers hebben we nog niet, maar het zal niet lang meer duren volgens de legerleiding voordat we ze hebben.
De frontlinie is in het voordeel van de Duitsers gister een heel stuk verschoven.
Als we nou maar gasmaskers hadden, dan was dit nooit gebeurd..
1917: oktober: het is al weer lang geleden dat ik heb geschreven, er is in de laatste twee jaar niet veel gebeurd, behalve, dat we “veilig” vanuit de loopgraven de Duitsers beschoten, en dat er weer honderdduizenden slachtoffers zijn gevallen. Ik heb ook een half jaar een tent bij hospikken gelegen. Er was namelijk een kogel door mijn buik gegaan. Dit was dus al de tweede keer dat ik van de dood ben ontsnapt. Kon ik dat ook maar van de rest van mijn oude peloton zeggen, zij zijn omgekomen daar een granaat. Ik ben de enige die dus nog over is van mijn oude peloton, maar hoe lang zal ik nog overblijven? Hier in Passendale is de situatie nog slechter dan hij al was, in de loopgraven zitten ratten, er zijn allemaal ziektes, dat komt denk ik door alle lijken. Nee het is er geen prettig gezicht, maar ik probeer toch te overleven, de regen maakt het er ook niet beter op, want de loopgraven word een groot modderbad gevuld met lijken en ratten.
Volgens de hospikken is het de bloederigste slag van allen tot nu toe, maar Ieper zal niet in handen vallen van de Duitsers. De Duitse keizer is gewoon gek!
De oorlog heeft nu wel lang genoeg geduurd, maar volgens bronnen heb ik gehoord dat Amerikanen onderweg zijn. Met hun aan onze zijde kan het niet meer misgaan!
November 1917: de slag bij Passerdale is door ons gewonnen, we hebben kilometers winst gemaakt, maar wel tegen een vreselijke prijs van tienduizenden, misschien wel honderdduizenden doden.
11 november 1918, dit is een datum die ik nooit zal vergeten, vanmorgen om elf uur zwegen de wapens, Duitsland heeft de oorlog verloren! En ik heb hem overleefd. Ik hoop dat ik weer zo snel mogelijk naar huis kan en ik hoop dat er nooit meer een oorlog komt.
1919 ik ben in Ieper gebleven, maar spoedig zal ik weer naar huis teruggaan. Ieper is een ruïne geworden, maar ik geloof dat het wel goed komt met de stad.
1920 ik ben weer terug in Engeland, terug in Londen mij thuis, ik weet nou weer hoe heerlijk thuis is, nu snap ik de uitdrukking home sweet home.