1. Terwijl Inez aan het oppassen is op Vera, het dochtertje van de buren, gebeurt er een ongeluk. Het meisje verdrinkt in het zwembad. Inez belt het alarmnummer, maar de dokters kunnen niets meer voor haar doen. De ouders, Paul en Oda, zijn helemaal geshockeerd.
Paul en Oda lijken een goede relatie te hebben, maar schijn bedriegt. Zij heeft een relatie met Emile, een kameraad van Paul. Na de dood van Vera echter, breekt ze met hem. Paul gaat voor een jaar naar het buitenland, wat ze beide niet erg, eigenlijk zelfs fijn vinden. Hij mocht al een tijdje niet meer bij Oda in bed slapen, wat getuigt van afstandelijkheid.
Oda was van plan om Paul niet meer toe te laten tot haar zodra hij terug is. Maar als het Huis van de buren in brand vliegt, komt dat weer goed.
De buren hadden een meisje te gast, voor langere tijd. Maar nu hun huis er niet meer is moeten ze een ander onderkomen voor Daisy zoeken. Oda en Paul zijn de perfecte oplossing. Ze behandelen het meisje alsof het hun eigen dochter is, en raken steeds meer gehecht aan haar. Daisy zorgt voor een leuke tijd, maar aan alle leuke dingen komt een eind.
2. Ik heb dit boek wederom gekozen omdat ik er veel goede dingen over heb gehoord. In de klas hadden we besproken waar het over ging, en het klonk mij leuk in de oren. Ook is Oscar van den Boogaard een nieuwe schrijver voor mij, ik had nog nooit eerder van hem gehoord en was nieuwsgierig naar zijn manier van schrijven.
De omslag is heel vaag, het is onduidelijk wat er op staat. De achtergrond loopt over van groenblauwig naar donker paars. In de hoek rechtsonder en links in het midden zie je twee wit met oranje dingen die iets weg hebben van kwallen. Ik neem aan dat dit geen vlekjes voor de sier zijn, maar dat er ook iets achter zit. Waarschijnlijk zijn het twee zaadcellen van een man die naar de eicel van een vrouw gaan. Het is een soort wedstrijd welke er het eerst zal zijn, de ander gaat dood.
De titel ‘liefdesdood’ doet mij denken aan Romeo en Julia. Dat was een echte liefdesdood, hij stierf voor haar. Ik dacht eerst dan ook dat dit ook over twee geliefden ging die voor elkaar zouden sterven. Later pas hoorde ik dat het ging over het verlies van een kind, en dan is het duidelijk. Een kind is vaak het meest liefdevolle in het leven van de ouder. Deze liefde gaat dus dood. Maar dat is niet het enige.
Toen ik het boek gelezen had werd er een hoop meer duidelijk. De zaadcellen op de voorkant zullen wel kloppen. Deze kun je zien als Paul (die een beetje achterloopt) en Emile die samen vechten om de eicel van Oda (Vera). Ook de titel is nu duidelijk. Het gaat niet alleen om de liefdesdood als Vera, maar ook als Emile. De dood van Vera betekent de dood van de liefde tussen Emile en Oda.
Ik verwachtte niet dat het boek heel moeilijk zou lezen. Het is niet dik (172 bladzijdes) en het lettertype is best groot. Deze verwachtingen klopten helemaal. Ik had het boek in vier uur uit (en dat is voor mijn doen snel).
3. Ik weet niet goed te zeggen wat nou de hoofdpersonen in dit boek zijn. Per deel is dat weer anders. Het eerste deel wordt geschreven vanuit Inez, het tweede vanuit Paul en Oda, het derde deel vanuit Daisy en het vierde deel vanuit Emile. Ik zal het in deze opdracht hebben over de relatie tussen Emile en Oda.
Oda was eigenlijk de vrouw van Paul, maar toen zij en Emile elkaar zagen wisten ze dat zíj bij elkaar hoorden. Oda ging vaak naar Emile toe samen met Vera. Het was voor het meisje een tweede huis. Ze had er ook een eigen kamer. Sowieso werd het hele huis van Emile aangepast voor de twee vrouwen. Oda besloot mee welke meubels erin komen en welke kleur het behang zou krijgen. De lieve Paul heeft niets in de gaten, althans, niet wat Emile betreft. Wel dat Oda en hij niet vaak meer samen zijn.
Als Vera doodgaat, komt Oda niet meer langs Emile. Hun relatie loopt op zijn eind, simpelweg doordat Oda nooit meer langskomt. Emile gaat ook nooit langs haar huis, maar dat is logisch want daar is Paul.
Oda komt nog één keer een tekening brengen die Vera gemaakt had voor Emile. Ze is er dan samen met Daisy. Maar dit meisje moet niets hebben van Emile en dat merkt hij ook. Voor de allerlaatste keer komt Oda langs met twee vissen die ze net gekocht heeft. Ze gaat nog één maal met hem naar bed, en dan is het einde open. Het kan zijn dat ze ooit nog eens zomaar langs komt lopen, maar misschien blijft ze ook wel de rest van haar leven bij Paul.
Ik het niet kunnen, zo’n relatie. Als eerste gaat Oda gewoon keihard vreemd met Emile. Ik zou Paul echt niet meer in zijn ogen kunnen kijken. Oda had moeten kiezen, óf Paul óf Emile, maar niet alle twee een beetje. Ook is het voor Vera geen doen. Hoe weet ze nou wie haar vader is? En tegen Paul kan ze niets zeggen. Het moet heel verwarrend zijn geweest voor dat meisje.
Ik wil altijd vaste grond onder mijn voeten hebben. Dat betekend dus ook dat je maar één vriendje tegelijk kut hebben. Ik zou het gewoon niet over mijn hart kunnen verkrijgen om naar Emile toe te gaan terwijl je weet dat Paul zielig alleen thuis zit. Het is zo’n lieve en gehoorzame man!
4. In het begin, als Vera net verdronken is, handelt Inez een beetje vreemd. Ze haalt haar uit het water (dat is nog normaal), maar dan kleed ze haar aan, kamt haar haren en brengt haar naar de buren. Daarná pas belt ze het alarmnummer. Dit vond ik echt creepy. Ik zou helemaal overstuur zijn als het kind waar ik op moest passen zou verdrinken in mijn zwembad. Inez echter blijft helemaal kalm en doet net alsof ze nog leeft. De politie moet ook rare dingen gedacht hebben. Ik citeer: ‘Ik zie geen zwembad,’ zegt de een verbaasd. ‘In mijn tuin,’ zegt Inez. ‘Ik ben de buurvrouw.’ ‘Maar wat doet het meisje dan hier?’ ‘Ik heb haar eerst naar huis gebracht.’ Als ik een politieagent was had ik daar iets achter gezocht. Wie brengt er nou een meisje nádat ze is verdronken nog naar huis?
Als Paul thuis komt verwacht hij een warm welkom. Wat aan de ene kant heel logisch is, maar aan de andere kant ook niet. Hij is een jaar weggeweest, heeft zijn eigen vrouw in de steek gelaten en is met een andere vrouw naar bed geweest. Hij komt thuis, wil naar de kamer van hem en Oda lopen, maar hij wordt weggestuurd. ‘Dat is zijn kamer niet meer.’ ‘Hij moet naar links.’ Oda heeft hem naar Vera’s kamer gestuurd, dáár mag hij slapen. Dit is wel een hele wrede streek. Ze confronteert hem niet alleen met het feit dat hij bij haar niet meer welkom is, ook zet ze hem met zijn neus boven op de spullen van Vera, waardoor hij gedwongen wordt aan har te denken. Die man is vol van verdriet omdat hij zijn dochter kwijt is. Dat hoeft ze hem echt niet in te wrijven. Ze had ook gewoon een bed op de zolder klaar kunnen maken. Misschien denkt ze dat het zo gemakkelijker is om bij hem uit de buurt te blijven, maar ze woont nog steeds bij hem in huis, dus dat zal moeilijk gaan. En een heel leven in hetzelfde huis wonen zonder met elkaar te praten, dat kan toch ook niet…
Ik kan me niet voorstellen dat er mensen zijn die een leven hebben zoals Oda (en Paul en Emile). Eerst twee mannen en een dochter, dan opeens niets meer. Het is niet echt realistisch dat een echtpaar, wanneer het hun kind verliest, helemaal uit elkaar groeit. Ik denk dat je dan juist dichter bij elkaar komt te staan. Bij elkaar uithuilt, samen herinneringen ophaalt. Maar ik denk zeker niet dat één van de twee weg zal gaan, om het de ander gemakkelijker te maken.
Eerst snapte ik het einde niet zo goed, hoe het zat tussen Emile en Oda, maar door er bij opdracht drie beter over na te denken werd het steeds duidelijker. Ook werd duidelijk waarom Oda zo afstandelijk tegen Paul blijft (of gaat) doen.
5. Ik heb van dit boek geleerd hoe ontzettend moeilijk het is, als je je kind verliest, en je hebt niemand om op terug te vallen. Je man laat je in de steek, en échte vriendinnen heb je niet. Alleen mensen die je kent maar die eigenlijk alleen goed zijn om op te bellen als je iets te vertellen hebt en weer op te hangen wanneer je klaar bent. Natuurlijk is dit per mens ook wel heel verschillend. Ik kan bijvoorbeeld ook heel goed raad vragen aan mijn vriendinnen, en ze helpen me wanneer ik het moeilijk heb. Maar je moet er wel moeite voor doen. Als je ze alleen opbelt voor je eigen dingen, en nooit eens iets met ze afspreekt, of je door hun laat bellen om hun te helpen, dan heb je er niet veel aan.
Mijn vorige boek ging ook over het verlies van een kind, dus daar viel niets nieuws meer over te leren. Wel wordt bevestig dat de liefde van een ouder naar een kind (en andersom) de grootste kracht is die je kunt bedenken. En dat, als het kind doodgaat, de ouder door een echte hel gaat.
Ik heb zelf ook wel eens met twee jongens tegelijk een relatie gehad. Maar daar heb ik heel veel van geleerd, want dat ging niet goed (natuurlijk). Ik zag dat Oda eigenlijk wel vergelijkbaar is met mij in die tijd. De ene jongen is gewoon heel lief en trouw, en de ander is je ware liefde. Zij bevestigt mijn ideeën over dit voorval. Het kán niet goed gaan, hoe graag je het ook wil, en hoe hard je het ook probeert.
6. Het boek leest heel gemakkelijk. Oscar heeft geen moeilijk taalgebruik, en hij maakt geen opmerkingen met een diepere betekenis. Alleen zo nu en dan werd het een beetje wazig als je de gedachtespinsels van Oda leest.
‘Stop!
tot bloedkoraal of zinken tot de bodem en terechtkomen in een wrak, tussen Chinees porselein en gouden dukaten die nooit ontdekt
Grijs! Grijs!
het kikvorsmannetje dat nooit in de spelonk afdalen zou
count your blessings.
Dit is toch redelijk aan de vage kant. Maar dit soort dingen houden je wel wakker. Ze zorgen ervoor dat je blijft lezen.
Er zat (bijna) geen humor in dit boek, dat vind ik heel jammer. Meestal is het taalgebruik heel grappig, en anders gebeuren er dingen waardoor ik opeens in de lach schiet, ook in een serieus boek. Maar dat was dit keer geen van beide het geval. Het is dan net iets vermoeiender om te lezen. Wat zonde is, want een boek lees je voor ontspanning en niet om er moe van te worden.