Anon is een vreemde jongen. Hij heeft geen vrienden, heeft niet door dat anderen hem zo dom en onhandig vinden. Hij eet geen groenten en draagt altijd laarzen. Omdat er stralingen door de grond/lucht zweven, daar wil hij zich tegen beschermen. In het boek gaat hij op zoek naar het meisje Sara, aan wie hij alles vertelt in zijn dagdromen. Dat zijn vader een god is en waarom hij altijd tegen lantaarnpalen oploopt. Maar hij krijgt ook in het echte leven een ‘vriendin’. Magdalena neemt het voor hem op als anderen hem pesten. Wanneer hij Sara vindt, die eigenlijk Zarah blijkt te heten bevrijdt ze hem van zijn laarzen.
Niels is ook anders dan anderen. Als hij iets in zijn hoofd haalt doet hij het ook. Dat zijn meestal gekke dingen waar anderen niet eens over na denken. Als hij een engel ontmoet, moet hij haar vinden. Ook laat hij zich op een keer begraven in het bos, om daar te overnachten. Hij wil de dood voelen om weer verder te kunnen leven. Maar dan wil hij eruit, maar kan er niet uit. Zijn vriend Hannes is weg. Er kruipen beestjes in zijn haar, kleine beestjes en vuiligheid. Als hij dan eindelijk weer vrij is, scheert hij zich kaal. Als een bevrijding.
Zarah heeft een vriend. Victor voelt zich goed, hij is arrogant en bazig, maar Zarah zal hem wel overmeesteren…ooit. Dat is haar plan en ze is behoorlijk zeker van haarzelf. Maar dan gaat hij slaan en blijkt hij sterker te zijn. En haar vriendin is lesbisch. Zarah scheert al haar haren van haar hoofd, ze denkt dat haar problemen komen door haar mooie uiterlijk. Ze wil lelijk worden. Als dan de kale jongen die haar vriend jaloers en daarmee boos heeft gemaakt voor de deur staat is ze woedend. Later komt ze erachter dat hij haar felbegeerde spiegelbroertje is. Ze zijn voor elkaar bestemd.
[b]Opdracht 1[/b]
Om opdracht 1 te maken heb je een belangrijk persoon nodig. Aangezien er in het boek Jij, jij en jij drie belangrijke personen zitten zal ik een keuze moeten maken. Ik denk dat ik over Anon de meeste informatie over zijn karakter heb. Dat lijkt me dus het meest praktische.
Anon is een dromerige jongen. Hij zit in groep acht en heeft geen vrienden. Zijn klasgenoten vinden hem dom. Maar hij is vooral anders. Anders omdat hij opmerkingen maakt op het verkeerde moment. Anders omdat hij nooit groente eet. Anders omdat hij altijd regenlaarzen draagt. Anders en daardoor een gemakkelijk pestobject. Aan de andere kant een heel saai slachtoffer, omdat hij niet reageert, hij is zo dromerig. En omdat het lijkt alsof het hem niets kan schelen. Zo afwezig en zo dom. Soms is het zelfs frustrerend voor zijn klasgenoten, want hij huilt niet , hij wordt niet boos en haalt ook de juffrouw er niet bij. Ook ik vind hem heel ‘leeg’. Ik zou hem wakker willen schudden, benieuwd naar waar hij aan denkt. Altijd zo beheerst, zo rustig, zo kalm. Nooit schiet zijn stem eens uit. Nooit wordt hij woedend. Hij zegt al niet zoveel en als hij dan iets zegt is het ook nog eens weinig.
Maar Anon voelt zich boven hen verheven. Hij weet dat hij slim is, hij piekert veel. Nee, piekeren klinkt te negatief, als een last. Maar alles wat doet en zegt is doordacht. Hij draagt zijn regenlaarzen tegen golven en straling in de lucht. Ook heeft hij een reden om geen groente te eten. Alleen heeft hij dat nog nooit aan iemand verteld. Maar hij vertrouwt Zarah:
En Anon legt uit dat aarde bestaat uit poep, vergane bladeren, rottende resten van dingen die boven de grond zijn gegroeid en vergane resten van dode dieren en mensen. En in die aarde kruipen slijmerige wormen, larven, ratten, veldmuizen en andere smerige beesten. ‘Het is vies om dingen te eten die in de grond zijn gegroeid,’ zegt Anon. Hij zal dat nooit doen.
Fragment bladzijde 258
Ik denk dat hij vooral onwetend is. Hij is onbekend met vriendschap, liefde, jaloezie en veel andere normale gevoelens van mensen. Hij leeft meer in zichzelf, kan uren stil zijn in zijn eentje en in zijn gedachten hele gesprekken voeren met Sara, zijn fantasievriendinnetje.
Dan komt Magdalena in zijn leven. Nou ja eerst was ze gewoon een meisje uit zijn klas, toen werd ze Magdalena. Zij geeft om hem zoals hij is. En Anon vindt haar stiekem ook wel leuk. Ik denk omdat ze hem echt aandacht geeft. Ze is heel lief. Zij komt voor hem op als hij wordt gepest. Ze komt openlijk voor hem op. Ik vind dat heel knap, want anderen durfden dat niet. Hij bloeit hier echt door op. Hij leeft meer, Magdalena vult hem van binnen, hij doet niet meer zo ‘leeg’.
Ook Zarah verandert hem. Als Anon bij haar langs gaat bevrijdt ze hem van zijn laarzen. Ze snijdt ze simpelweg in stukken met een keukenmes. En hij geeft toe dat hij tevreden is, hij vind het niet erg om op slippers te lopen.
‘Waar zijn mijn slippers,’ vraagt Zarah met een blik op Anons blote voeten. ‘Waar zijn mij laarzen,’ zegt Anon vlug. Hij trekt een plagerig gezicht.
Fragment bladzijde 278
Aan het bovenstaande fragment zie je hoe vertrouwd de relatie tussen Anon en Zarah al is. Anon zegt niet veel zei ik eerder. Maar nadat Magdalena, Zarah en ook Niels hebben laten merken dat hij de moeite waard is voelt hij zich vrijer. Hij durft zomaar een grapje te maken. Hij speelt op Zarah in en is voor het eerst spontaan. Ze hebben hem zelfverzekerder en spontaan gemaakt.
[b]Opdracht 2[/b]
Voor opdracht 2 moet je de beslissingen van een persoon keuren. Anon beslist niet zoveel, dus aan hem heb ik nu niet veel. Zarah, een andere hoofdpersoon, meisje van zeventien wel.
In het begin van het boek lijkt Zarah een onbezorgd meisje wat alleen denkt aan uiterlijk en jongens. Al gauw blijkt dat ze zich met meer dingen bezighoudt. Ze werkt op een kinderdagverblijf, maar vindt kinderen vies. Vies, zelfzuchtig, ondankbaar, gemeen, verwend, egoïstisch, onhandig, hulpeloos en dom. Robin wil meer tandpasta op zijn tandenborstel. Omdat ze het onzin vind en om hem wat bij zijn verstand te brengen handelt ze zo:
En dan knijpt ze tandpasta over Robins tandenborstel, de hele borstel en de hele steel vol. Zijn vingertjes en zijn hele hand zitten onder de tandenpasta. Zarah knijpt de bijna volle tube tandpasta helemaal leeg. ‘Oh,’ zegt Robin terwijl hij eerst naar zijn hand kijkt en daarna naar Zarah. ‘Oh.’
Dit vind ik wel lollig van Zarah. Maar het geeft ook aan dat ze niet zo goed met kinderen om kan gaan. Het is niet verstandig, niet verantwoordelijk. Maar wel leuk.
Zarah heeft een jaloers vriendje. Op een dag staat hij met drie meisjes, hij praat, lacht en zijn hand ligt op de heup van een van de meisjes. Maar ze wordt niet boos. Niet jaloers. Ze brouwt een plannetje. Ze loopt naar een jongen, zegt: Doe alsof je het leuk vind om me te zien. Ze blijft een tijdje lief met hem staan en doet alsof ze haar vriendje dan pas herkent. Een overwinningsgevoel borrelt omhoog in haar buik. Maar ze heeft niet gewonnen. Ze heeft verloren. Ze is verloren. Haar vriendje is woedend en hij slaat haar. Al vanaf het begin voelt ze zich boven hem verheven. Vindt ze hem dom. Maar dit geeft grote gevolgen. Hij heeft het gevoel dat zij met haar spot, dat ze hem belachelijk maakt. Daar zal ze voor moeten boeten. Vanaf nu is hij veel strenger en baziger. Ze voelt zich steeds minder sterk. Ze kan hem nu echt niet meer aan. Dat is voor geen van de partijen prettig. Maar deze uitbarsting moest gewoon ooit plaatsvinden, dus waarom niet nu? Deze beslissing was dan wel niet slim op korte termijn, ik denk dat het op lange termijn goed is dat de zogenaamd hechte band met hem voorbij is.
Een collega van Zarah, Mia, maar eigenlijk ook een goede vriendin, vraagt of ze meegaat naar Italië. Ze gaat mee en eerst is het leuk, maar dan gebeurt er iets. Waarschijnlijk verklaart Mia haar liefde voor Zarah. Ik zeg waarschijnlijk omdat dit gedeelte niet in het boek staat. Mia wil er verder niets mee, heeft geen seksuele verlangens, maar voor haar voelt het goed om dit kwijt te zijn. Nu heeft Zarah het gevoel dat ze vriendin Mia kwijt is. Na een goed gesprek met Mia, waarin deze vertelt dat ze de vriendschap met Zarah te waardevol vindt om te verspillen, omdat Zarah heel koppig is loopt Mia weg. Maar Zarah loopt haar niet achterna, ze blijft zitten, voelt zich eenzaam. Ze zit dan nog maar vijf minuten, maar denkt verdomme, Mia, ik mis je nu al. Ik vind het zonde wat Zarah doet. Als ze een tijdje had gewacht met het gesprek had ze Mia misschien beter begrepen. Of dit gesprek was nodig om Mia beter te begrijpen. Maar Zarah blijft hardnekkig bij haar standpunt. Tot ze alleen is, daarna kan ze beter inzien hoe Mia in deze situatie zit. Dus ook dit lijkt in eerste instantie negatief, maar zo ook dit ‘obstakel’ heeft Zarah nodig om verder te komen. Om zich beter in te kunnen leven in anderen. Om anderen beter te kunnen respecteren.